WITOLD HULEWICZ
- Kategoria: Literatura
- Pierwsze logowanie: 25.11.2014
- W sieci:
- Sylwetka:
Urodzony 26 listopada 1895 w Kościankach, zmarły 12 czerwca 1941 w Palmirach. Poeta, krytyk literacki, tłumacz i wydawca.
Syn Leona Hulewicza, wielkopolskiego ziemianina i Heleny z Kaczkowskich, pianistki. Witold miał trzy siostry i trzech starszych braci,Jerzego, Bohdana i Wacława. Uczęszcał do progimnazjum w Trzemesznie oraz gimnazjum w Śremie gdzie zdał maturę. Był członekiem skautingu i kółka samokształceniowego Towarzystwa Tomasza Zana.
Podczas I wojny światowej wcielony do armii niemieckiej i skierowany na front francuski, po powrocie do Poznania w 1918 (zamierzał kontynuować studia humanistyczne) i po wybuchu powstania wielkopolskiego walczył po stronie powstańców - wraz z porucznikiem Jasnochem organizował pierwszą kompanię łączności; z powstania wyszedł w stopniu kapitana. Dalsze studia kontynuował na Uniwersytecie Poznańskim i na Sorbonie w Paryżu.
- Varia:
Witold Hulewicz był współwydawcą "Zdroju", dwutygodnika literackiego utworzonego wraz z braćmi Jerzym i Bohdanem, przy wsparciuStanisława Przybyszewskiego. W 1916 w Poznaniu założyli Spółkę Wydawniczą "Ostoja", pismo zaczęło wychodzić od 1917. Utrzymało się tylko do 1922 - popadło w długi i na ich pokrycie Hulewiczowie zmuszeni byli sprzedać majątek rodowy Kościanki koło Strzałkowa (12 km na południowy wschód od Wrześni). Jeszcze w roku 1921 wraz z bratem Jerzym byli inicjatorami utworzenia poznańskiego oddziału Związku Zawodowego Literatów Polskich.
Jako poeta Witold Hulewicz pozostawał pod wpływem ekspresjonistów, publikował swoje wojenne utwory w "Zdroju", wydane potem w 1921 tomiku liryków "Płomień w garści", w 1927 opublikował powieść biograficzną o Beethovenie - "Przybłęda Boży", tłumaczył m.in.Tomasza Manna, Johanna Goethego, a najwięcej - swego przyjaciela, poznanego podczas spotkania w Szwajcarii - poezji Rainera Rilkego. W 1925 namówił Juliusza Osterwę do przeniesienia z Warszawy do Wilna jego teatru-laboratorium "Reduta". W klasztorze pobazyliańskim w Wilnie odkrył pomieszczenie, w którym władze carskie więziły filomatów, w tym młodego Mickiewicza; urządzał tam "Literackie Środy". Był współzałożycielem (z Czesławem Jankowskim i Władysławem Zahorskim) i sekretarzem wileńskiego Związku Zawodowego Literatów Polskich.
W 1930 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.
Komentarze:
Brak komentarzy.